Leesclubs

Zevende literaire leesgroep gestart!

Er is grote belangstelling voor de leesgroepen. Inmiddels zijn er al zeven! Dus op naar de achtste! 

Belangstelling? Neem contact op met Jaap van Kampen, tel. 020 – 6628120, 06 – 30566471 of mail naar jaapvalerius@gmail.com

NB: van de leden wordt natuurlijk verwacht dat ze lid zijn van Vondeldorp

De groepen komen eens in de twee maanden bijeen bij een van de deelnemers, meestal op een avond (start 20.00 uur, afronding ca. 22.00 uur). Boeken worden uitgekozen op voorstel van de gastvrouw/heer, zo komen alle (literaire) smaken aan bod.
Bij het gesprek komen de volgende vragen aan bod:
– Wat was je leeservaring, dan wel je herleeservaring?
– Wat vond je opmerkelijke passages?
– Met welke vragen blijf je na lezing zitten?
– Welke thema’s vond je interessant voor verder gesprek?
– Welke inzichten heeft het boek je aangereikt?
– andere opmerkingen
Een lijst met alle tot nu toe gelezen boeken wordt op verzoek gemaild.

Een van de groepen besloot om voortaan elke bijeenkomst af te sluiten met een gedicht, bijvoorbeeld een van Olav H Hauge (1908 – 1994):

Kom niet met de hele waarheid,
Kom niet met de zee voor mijn dorst,
Kom niet met de hemel als ik om licht vraag,
Maar kom met een glimp, met dauw, met een flinter,
Zoals vogels druppels meedragen van hun bad
En de wind een korrel zout.

Leesgroepen in Coronatijd: verslag van een gesprek over “Klifi” van Adriaan van Dis.
In het afgelopen Corona-jaar bewees ons stadsdorp zijn waarde als netwerk. Vondeldorpers bleven elkaar opzoeken: wandelen in het park, een-op-een bezoeken, bellen, zoomen. Vondeldorp telt zeven leesgroepen en de meeste daarvan bleven – weliswaar zoomend – contact houden. Groep 5 koos vorige  maand voor “Klifi”, het meeste recente boek van Adriaan van Dis.
Hierbij een verslag van hun bespreking geschreven door Hanneke van Hoogezand.
“Over dit boek liepen de meningen nogal uiteen. (…)
De schrijver heeft het boek op verzoek van zijn uitgever geschreven.

Wat is van dit boek het thema?
Gaat het over de mogelijke gevolgen van klimaatverandering en de gevaren van een populistische regeringsleider die het voor elkaar krijgt om ‘het volk’ zodanig in de tang te krijgen dat oppositie doodgezwegen wordt of effectief bestreden?
Daar kan niet genoeg voor gewaarschuwd worden vindt een van onze leden. Of is het thema van het boek hoe een schrijver omgaat met zelfcensuur, waarin de stem van een mogelijk publiek, of de kansen om gepubliceerd te kunnen worden doorklinkt? Of is het thema om ter discussie te stellen wat nu eigenlijk Kunst is, bestaat kunst nog wel en welke criteria leg je (en wie?) ervoor aan?
Al deze thema’s zijn mogelijk, en ook het spelen met het idee van zelfmoord van de schrijver als het leven te ondragelijk wordt: mogelijk zijn eigen verhaal: euthanasie komt veel voor bij patiënten die aan dezelfde ziekte als hij lijden. Het merk whisky dat voortdurend aanwezig is in het boek smaakt naar jodium, misschien duidt dit ook op de worsteling van de schrijver, of is het boek bedoeld als bagatel/bachatel met al die drank? Of is het boek geschreven vanuit een soort machteloze poging om te beschrijven hoe er om de schrijver heen allerlei dingen gebeuren die hem niet bevallen, maar waar hij geen enkele grip op heeft?
Is het boek wel een roman? Het lijkt een set los samengestelde verhalen, waarin een migratieachtergrond van vrijwel alle personages een rol speelt (maar niet verder uitgewerkt wordt) die misschien rechtstreeks uit de bekende aantekeningen komen die de schrijver altijd maakt tijdens treinreizen of andere plekken waar hij stukken gesprekken opvangt. Als roman vinden de meesten van ons het boek niet erg geslaagd, ook is de logica  ver te zoeken: als je dan toch zelfmoord wil plegen is het niet logisch dat de innerlijke censuur aan het begin van het boek (de poema) nodig is, waarom zou je je druk maken? Gaat het om nalatenschap?
Over de typografie waren we positiever: een knipoog naar de modernistische ‘ritmische typografie’ van Paul van Ostaijen van een eeuw geleden? Of een poging wat postmodernisme in het boek te stoppen? Wat duidelijk is: Van Dis heeft veel plezier beleefd in het schrijven van dit boek en vond een vorm om een veelheid aan thema’s, anekdotes en ideeën te verwerken, waarvan niet alles geslaagd of zelfs maar leesbaar was wat onze leesclub betrof. Over alle aspecten is door de schrijver nagedacht, zoals de kaft, de anekdotes over de spreeuwen in een ander lettertype, de regeringsleider in Romeinse cijfers, enzovoorts. En zo komen we tot een (gemiddeld) matig gewaardeerd boek, dat niet voor iedereen toegankelijk is, en waarvan de schrijver zelf misschien wel de meest duidelijke drenkeling blijkt te zijn.”